٭
من نمی دونم اين جماعت ايرانيهای ساکن آمريکا چرا هر وقت می خوان در اجتماع بيش از صد نفر دور هم جمع بشن بايد برن يه خواننده دامبولی رو ور دارن بيارن و اسمشو هم بزارن کنسرت. بعد هم به هم زنگ می زنن که چه نشسته ای که شبريز يا سوسن يا هوشنگ يا جواد يا منيژه هفته ديگه به مناسبت چارشنبه سوری يا عيد نوروز يا سيزده به در يا خوشی زده زير دلمون اينجا کنسرت داره و خيلی با حاله و حتما بايد بيای. با خيليهاشون هم که حرف بزنی می گن «نه، ما که به خاطر موسيقيش نمی ريم که اصلا هم از اين چيزا خوشمون نمی آد، داريم می ريم بقيه رو ببينيم...» . يعنی بهانه ديگه ای برای دور هم جمع شدن نيست. يکی پيدا نمی شه که پيانوی قشنگی بزنه يا... . واقعا نمی فهمم. تا کی بايد هيزم به آتيش اين خوانندگان دامبولی ريخت ؟


پ.ن. : بر ايرانيهای ساکن کاليفرنيا حرجی نيست.
نوشته شده در ساعت 11:22 AM توسط سید خراسانی