٭ ديشب بالاخره Panic Room رو ديدم. اگه دست منو تو خيابون می کشيدن که بيا يه فيلم ببين و من هم نمی دونستم اينو کی ساخته گمونم می گفتم فيلم خوبی بود. يا حتی می تونه يه فيلم کولاک واسه جمعه عصر تلويزيون باشه. ولی با انتظاری که من از David Fincher داشتم و به خودم می گفتم که بالاخره سالی يکی دوتا فيلم هاليوودی (لعنة الله عليه) خوب هم ساخته می شن و اين هم يکيشونه، خيلی تو ذوقم خورد. اولا تيتراژ اول فيلم که هيچ ربطی به فيلم نداشت. فکر کن تو آسمون Manhattan لای آسمون خراشا با حروف شيش متری نوشته JODIE FOSTER ! آفرين ! خوب که چی ؟ يا اون بازيهای الکی دوربينش که تو يه نما از تو اتاق خواب شروع می کنه سه طبقه دوربين رو می کشه پايين از لای نرده و مبل و سوراخ دماغ مردم رد می کنه می ره تو سطل آشغال. خوب اين cool ه. ولی که چی ؟ اصلا بذار راحتت کنم. از اول تا آخر فيلم... که چی ؟

بعد از سينما يه بطر شراب rosَe (روضه!) و بازی Scrabble رو ور داشتيم رفتيم خونه يکی از بچه ها و Jazz گوش کرديم و ....
نوشته شده در ساعت 11:57 AM توسط سید خراسانی